Vier schoentjes, soms zelfs vijf schoentjes… Wist ik veel.
Ik ging het meemaken. Van alle weersvoorspellingen voorzien vertrok ik op wandelreis naar het mooie Noorwegen.
Na een dagje reizen kwamen we rond 18u aan in ons eerste verblijf.
Iedereen kreeg al vroeg een ‘klopke’, aldus Mira.
*Klopke : inzinking
Dag 1
Ons eerste ontbijt werden we blij verrast en wisten we niet wat uit te kiezen.
Er was niks wat ik daar miste. Ter voorbereiding op een heuse klim en wetende dat er ’s middags niet echt een optie voor een lekkere lunch ging zijn, legde ik een goede bodem aan. Onze eerste wandeling vertrok vanuit het eilandje Runde. De wandeling was 530m hoog, 7km lang en drie schoentjes zwaar. Het eerste wat in me opkwam bij de eerste stijging was: als deze wandeling drie schoentjes is, wil ik niet weten wat me morgen te wachten staat… Naast dat je je erg moest focussen op waar je je voeten ging zetten, brachten de uitzichten naast de kliffen een oase van rust in mijn hoofd. Het weer veranderde wanneer het zin had. Zo kon ik bovenaan de berg mijn jas al weer snel aantrekken van de harde windvlagen en regen. Na een intensieve dag deed een douche wonderen, tot het brandalarm afging… Kleren lagen nog niet klaar (zoals dat normaal wel het geval is). Het was immers vakantie, toch? Stel je eens voor: je staat onder de douche, moet de helft van je spullen nog zoeken en het brandalarm gaat af. Wat zou je hebben meegenomen? Achteraf bleek er natuurlijk niks aan de hand te zijn. ’s Avonds hadden we niet veel keuze voor het eten, dus het werd pizza. Per ongeluk had Martin de maat van de pizza over het hoofd gezien. Een fotoreportage van Pizza maatje XL volgde. Hij had het knap gedaan.
Dag 2
We reden door naar Urke voor onze tweede wandeling, 400m hoog, 8km lang en vier schoentjes zwaar. Zoals we weten dat er in Noorwegen veel water en bergen zijn, is met de ferry (veerboot) oversteken iets wat je vaak zult tegenkomen daar. We namen de ferry naar Lekness waar de wandeling begon. Ik kreeg al zware benen aan de overkant van de berg toen ik ernaar keek. Enkele hadden wandelstokken bij zich. Tja, dat was wel handig geweest, Michelle. Ik ging voor mijn eigen kracht. Het beloofde een serieuze hike te worden waar je je hoofd goed bij moest houden. Een paar kettingen en gladde stenen kwamen we tegen. De groepsdruk hielp me wel naar boven. Bovenaan de top kon ik eindelijk even op adem komen. Ik sloot mijn ogen in de zon en visualiseerde een ijsje, want daar verlangde ik wel naar. Na een halfuurtje moesten we nog naar beneden. Ik dacht dat ik dat lastiger vond. Maar wat vonden we beneden? Een ijsje!
Aangekomen in ons tweede hotel, vroegen we ons af of we wel aan het goede adres waren. We kwamen binnen in een huiskamer waar we werden ontvangen door een ietwat vreemde eigenaar. Hij keek raar door zijn ogen, had een lange kape aan en een dokterstas bij zich. Al met al waren de kamers best oké en had ik een kamer met veel ruimte voor mezelf. ’s Avonds gingen we eten in het restaurant wat bij het hotel hoorde. “Hebben jullie gereserveerd?” zei de eigenaar bedrukt. Nee. We kunnen ook gaan hoor? Uiteindelijk mochten we toch blijven. Bij het opnemen van de bestelling kwam er een walm wietgeur over onze tafel. De vis had in ieder geval wel gesmaakt!
Dag 3
Het pad van vandaag zou vlakker zijn, maar wel liefst 520m stijgen! Oef. Het weer beloofde niks moois te worden. Harde windvlagen, en het zou met bakken uit de lucht gieten. Daar was nog maar weinig van te zien. Onderweg was het prachtig blauw en de zon scheen. Er was nog hoop. Eerst bezochten we een schapenboerderij van een Nederlands koppel, die wat vertelden over hun leven in Noorwegen.
“Ontgiften van het stadsleven, leven in het hier en nu, en aandacht spenderen aan wat er echt toe doet:
jij, je familie en de natuur.”
Na het bezoek bij de schapenboerderij reden we uitgerekend de verkeerde kant op. Hm, hier zijn zoveel bergen… Maar het is ook begrijpelijk dat je hier niet even een berg kiest als je niet bekend bent en een programma hebt. Het werd dan ook een wandeling in pijpenstelen regen. En dat heb ik geweten ook.
Op een kwart van de wandelroute wilde ik terugkeren. Maar ik liet me niet kennen. Bovenaan de top verwachtten we een mooi uitzicht te zien. En dat niet alleen, ook een afstand die ik nog niet eerder had afgelegd. Dus hup! Dat uitzicht viel dan wel weg achter de mist en de regen, maar die 520m had ik wel aangetikt. Vink! Tijdens het klauteren voelde ik mijn sokken steeds meer in een grotere plas staan in mijn wandelschoenen. Mijn hoofd maakte even een rekensom. Eén uur naar beneden + één uur koffie + nog anderhalf uur in de bus. Ai, niet aan denken Michelle. Waar ik wel aan zat te denken was: hoe ga ik die klompen nog droog krijgen voor morgenochtend? Gelukkig kwam daar Reinier met zijn geniale tip. “Wil je wat kranten van me lenen?” Graag! Het meeste vocht had ik er nog uit kunnen krijgen. Weer wat geleerd.
Dag 4
Eindelijk een dagje rust. We reden naar het stadje ‘Loen’ waar ook onze volgende bestemming was. Je kon alsnog een wandeling gaan maken als je dat wilde. Mij niet gezien. Waar ik wel was? In de lucht voor een aantal hele snelle seconde. Met een aantal andere dames die ik gek genoeg had gekregen om mee te gaan, gingen we ziplinen. Met de skilift gingen we naar boven. Boven werden we aangenaam verrast door team Elvis Presley (een band) die optrad, ook wel The King of Rock and Roll genoemd. Met uitzicht op de fjorden dansten we erop los. Onze zipline moesten we alleen nog vinden. Na even zoeken hadden we het zipline-gebeuren dan gevonden. We kregen een ingewikkeld tuig en een helm om aan te doen. Niet nadenken Michelle, gewoon aantrekken toch. Die haren was je straks wel weer. Nog even een teken van leven aan het thuisfront. “Meisjes, mama gaat even in de lucht hangen, love you all”, aldus Mira. Op 1200m hoogte boven de fjorden kreeg ik een enorm vrijheidsgevoel. De landing kwam wel wat hard aan. Teken van aankomst was gelukkig 100%. Via een magneet werd ik automatisch gestopt, wat een stuk veiliger is dan een gewoon remsysteem. Gelukkig was er tussen de twee ziplines personeel aanwezig om botsingen te voorkomen en de rit van iedere deelnemer veilig te laten lopen. Die adrenaline kick voelde ik nog lang doorstromen in mijn hele lijf.
Dag 5
Op de sightseeing boot door het Geirangerfjord voeren we langs de ‘zeven gezusters’ watervallen. Het water stroomt in deze waterval in zeven afzonderlijke stromen 300m naar beneden. Het verhaal achter de zeven zusters is dat de zeven zusters speels dansend de berg af komen, terwijl de aanbidder (Friaren, een waterval tegenover de zeven zusters) speels flirt vanaf de overzijde van de fjord. De aanbidder probeert een huwelijks aanzoek te doen aan de zeven zusters aan de andere kant van de fjord, maar dat is nooit gelukt. Langs de kade werden we afgezet en konden we meteen naar boven beginnen met klimmen. Het was een geruststelling dat er veel leuningen waren onderweg om je aan vast te houden. Bovenaan de top werd er op het mooiste punt van de berg een aanzoek gedaan. Wat een toeval dat dit dan weer gebeurt. Zou dat hier vaker gebeuren? Aangekomen in ons laatste hotel: de Valldall Fjord Lodge won deze B&B het van mij van alle andere locaties. Een mooie tuin met ligstoelen waar het heerlijk vertoeven was met een drankje kregen we erbij. Het menu scoorden ook goed.
Dag 6
Een aantal van ons hadden wat schrammetjes en wonden opgelopen deze vakantie, dus ik zat in de twijfel of ik mijn korte broek wel zou aan doen. Het was me zo warm dat ik er toch voor had gekozen. Onze laatste dag hiken vertrok meteen vanuit het hotel naar Ytterli. De wandeling was grotendeels in de schaduw, dat vond ik niet erg. We hadden een paar rotsen die we moesten oversteken. Boven ging ik linksaf waar we rechtsaf moesten met nog wat anderen. We hadden een mooi uitzicht gevonden waar we even zijn gebleven. Stilstaan en genieten is ook belangrijk. Boven bij het eindpunt had je ook de keuze om je wandeling te verlengen. Mij niet gezien, ik plantte me wel neer in die tuin van de B&B. Zou ik dan toch nog aan mijn boek zijn toekomen deze vakantie? Helaas was daar niet veel van terecht gekomen en heb ik thuis een minivakantie spierherstel ingelast.
