Ruim twee maanden later na de ontdekkingsreis naar mezelf kwam er spontaan een nieuw avontuur op mijn pad. Het ging alweer kriebelen, maar was het niet te snel? Nee, er is een reden waarom ik nu diep moet duiken, dacht ik. Dat liep niet zonder slag of stoot, want er stond me wel even wat anders te wachten dan een uplifting retreat. “Natuurlijk ga je niet voor niets een ‘Deep Dive’ doen, Michelle”, aldus de sprinkhaan.
De weg van de meeste weerstand
Nadat ik me over een paar ‘maars’ had heen gezet, ben ik toch gegaan. Het beloofde een intensieve, maar veel-opleverende reis te worden. Ondanks dat het half in het Engels en half in het IJslands werd gegeven wilde ik dit niet aan me voorbij laten gaan. Toevallig wilde er nog iemand mee die een eindje verderop woonde, maar ook een kleine angst had dit alleen aan te gaan. Ik dacht: “Waarom zouden we niet samen gaan?” Gelukkig stond Francine ¾ nu mijn beste vriendin – ervoor open. Wat hadden we te verliezen? We hadden elkaar om op terug te vallen als het even te veel werd en ik had een prived translater. The ‘No Program Program’ zag er een stuk actiever uit. Het zou dus niet zo relaxt worden als in Mallorca. Maar al zoekende naar mijn nieuwe uitdaging en een welwillend bewuster leven, zette ik me ook hier overheen.
Francine en ik hadden elkaar twee keer gezien voor vertrek voor het maken van de reisplanning. We wilden allebei wel weten waar we aan toe waren. Onderweg leerde ik Francine beter kennen en leek het bijna alsof ze mij was. We bleken veel overeenkomsten te hebben en hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. In IJsland aangekomen moesten we nog een eindje rijden naar de plek van het retreat. Het liep tegen de avond en we waren doodop na van 7:30uur onderweg te zijn. Nu was het voor ons gevoel ook al 22:00uur maar in IJsland was het twee uur vroeger. We kregen een huisje toegewezen waar verschillende slaapkamers en een gedeelde badkamer was. In de middle of nowhere.
The No Program Program
Dat lees je goed. Het “geen programma programma”. Het programma was iedere dag weer een verrassing. De ochtenden begonnen we met een ademhalingssessie. Toch liep het niet helemaal zoals ik wilde. Ik ging er tegen vechten. De gedachte dat ik er niet het maximale uithaalde, bleef zich herhalen. Oke, ik bracht dus nog teveel tijd in mijn hoofd door. Uit bescherming voor mijn lichaam wilde ik de controle blijven houden. Dan kan het spannend zijn dat je jezelf lichter wilt gaan voelen. Mijn sympathische zenuwstelsel waarschuwde me dat ik niet nog meer inspannends moest gaan doen. En daar is een ademhaling volgens Wim Hofs werkwijze net wel heel uitdagend voor.
Ik begreep wel waarom het ‘teveel’ werd. Er was een leegte. Mijn doel was niet zichtbaar na een ander hoofdstuk te hebben afgesloten. Mijn hoofd houdt nu eenmaal niet van verandering. Ik ging verder op mijn manier om toch in een ontspannen modus te komen. “Leg de lat eens niet zo hoog voor jezelf” was deze rit dan ook mijn reminder. Verder stond er een Ocean Swim op het programma, een ijsbad en een hike naar de hoogste waterval.
Groepsdynamiek
Met de hele groep renden we de oceaan in. We hadden een fijne groepsverbinding. Het water was ongeveer tussen de drie en zes graden. Wel wat anders dan we gewend zijn dus! Ik vond de kwallen meer een ding dan het water gek genoeg. Na dat we bijna als een ijsklontje eruit kwamen, maakten we een cirkel en dansten de kou ervan af om de bloedcirculatie weer snel op gang te krijgen. Dat zit zo: als je in aanmerking komt met kou wordt ons bruin vet geactiveerd. Ons lichaam bevat wit en bruin vet. Wit vet is ongezond en bruin vet is gezond. Daar hebben we over het algemeen te weinig van. Bruin vet zet energie van opgeslagen suikers om in warmte. Het verbrandt voor een deel ook ons overtollige vet, is dat even een win!
Immuunsysteem boost
Diezelfde dag gingen we ook nog het ijsbad in. Dat was twee keer extreem op één dag! In Nederland had ik er al twee ijsbad workshops opzitten en heb ik het verder thuis dagelijks in de praktijk gebracht. Dat bevalt me goed! Een betere weerstand, bevorderde bloedsomloop, scherpe geest en energieboost krijg ik ervoor terug. Dus dit geloofde ik wel. Met volle overtuiging ging ik erin, maar toch niet zoals voorheen. Het stemmetje in mijn hoofd liet weer van zich horen. Tja Michelle, vind je het gek als je ook al in de oceaan geweest bent? Een warm avondmaal, daar maakte ik maar al te graag plaats voor na zo’n koud dagje. Heel schaamteloos liep ik een paar keer terug, want mijn wit vet mocht wel weer geactiveerd worden.
De laatste dag gingen we hiken en moesten we ons zwempak meenemen. Er werd echter niks gezegd over kleedruimtes enzo. Fijn, dacht ik. Als vrouw zijnde ben je daar toch graag even op de hoogte van. Hop daar ging ik, met mijn badpak onder de talloze lagen kleding en naar boven klauteren. Een pittige obstacle hike was het. We staken het water over zonder brug. Gelukkig had ik waterschoentjes te leen van iemand. Op je blote voeten hield je het niet lang vol. Verschillende ondergronden volgden. Toen we de top bereikt hadden, zagen we een mooie waterval waar we indien gewild in konden. Ik voelde me ondertussen wel heel smerig dus nu ging ik er ook in. Dan was dat badpak toch nog ergens goed voor geweest, want van kleedruimtes was inderdaad geen sprake.
Glashelder
Na een reis ondergedompeld in ijswater begon in Nederland mijn droom inmiddels te ontkiemen. Ideeën die ik vroeger wel eens had, bleven lang hangen. Misschien moest ik er toch wat mee. And again kwam de sprinkhaan weer in beeld met deze keer in fel groene letters: ‘spring’. Ik was klaar om in de richting van mijn ware essentie te springen. Schrijven!
