Die vicieuze cirkel, daar moest ik uit. Ik bleef maar rondjes draaien… Doorrennen terwijl mijn lichaam schreeuwde om pas op de plaats te maken. Het was duidelijk: er moest wat gaan veranderen. Tijd om op onderzoek uit te gaan. En wel alleen.
Mallorca trok mijn aandacht. Een betere plek kon ik me niet voorstellen. De doorbraak om mijn comfortzone te verlaten lag daar. Niet één, maar twee keer. Naar Mallorca gaan, betekende voor mij ook nog eens de eerste keer alleen vliegen. Doodeng vond ik het! Maar alsof het zo moest zijn: het eerst volgende retreat waar ik voor gekozen had, werd gegeven in het Nederlands. Wel in het heetst van de zomer, maar wat had ik te verliezen? Misschien dat briesje wind meer.
De verbinding met mezelf was er niet meer, mijn lichaam greep in door mij stress en gezondheidsklachten in de plaats te geven. De vraag waarmee ik ging was dan ook hoe ik weer mezelf kon worden in een wereld die alleen maar door raast. Dat vond ik natuurlijk wel zo fijn om te kunnen volgen in het Nederlands.
Voor de echte re-treat myself begon kreeg ik eerst een kennismakingsgesprek via Face-Time met Katja. We deden al een kleine kennismaking en bespraken de blokkades waar ik tegenaan liep. Na afloop had ik er een goed gevoel over dat ik bij de juiste persoon terecht was gekomen.
Onderweg
“Dus ik naar het vliegveld.” Na een doolhof van gangpaden en nummers zat ik optijd bij de gate. Dat kan in ieder geval al niet meer mis gaan, dacht ik. Blijven appen met mijn moeder tot mijn billen de stoel in het vliegtuig geraakt hadden. Twee uren vliegen vlogen zo om, liggend op een oor.
Aangekomen in Mallorca hield ik wat bekende gezichten van het vliegtuig in de gaten om bij de bagageband te komen. En mijn koffer kwam maar niet… “Voor het laatst gezien op Mallorca Airport” zei mijn telefoon. Oké, grote zorgen hoefde ik me gelukkig niet meer te maken over mijn geplande fashion show in Mallorca. Na een tijdje bleek dat de mensen die ik gevolgd had bij de verkeerde bagageband stonden. Ik had het ze toch maar even vriendelijk gezegd.
Buiten was het al snel duidelijk bij welk groepje ik moest zijn. Met liefde werd ik ontvangen door Katja waarna mijn energie meteen ging stromen, precies zoals tijdens ons kennismakingsgesprek online. Je weet gewoon: als iets goed voelt, dan is dat ook zo.
Ik dook meteen enthousiast in de gesprekken met mijn medereizigers: drie andere vrouwen, waarvan twee zelfs om de hoek bleken te wonen van mij. Het thuisfront was ik al helemaal vergeten. “Ik maak wel even een foto voor je moeder”, zei Katja rond een uur of acht ’s avonds. Het kwartje viel opeens. Ik had niks meer van me laten horen, aan mijn lieve zorgzame moeder. Sorry mam, ik had ook wat moeten laten weten…
