In een paradijs van serene rust heb ik me vijf dagen in het diepe gegooid. Met een fijne, compacte groep versterkten we elkaar in ons pad. Dat was spannend, confronterend, emotioneel maar bovenal verhelderend. Ik maakte kennis met coaching, mindfulness en energy healing. Tussendoor was er ook even tijd om op te laden met een massage, sauna of zwembad.
De eerste stap naar een volledig bewust ‘zijn’ was om niet in het verleden of de toekomst te zijn, maar hier in het nu. Door middel van meditatie en de focus op mijn ademhaling te houden, kon ik dat redelijk bereiken. Maar geloof me, het is een hele kunst om die gedachten er gewoon te laten zijn en er geen oordeel over te vellen.
Mijn eerste klankschalen sessie zal ik nooit vergeten. Het volume en weerklank van deze therapie ervaart ieder individu weer anders. De klanken en trillingen bevorderen het herstelproces en lossen eventuele blokkades op. Tegen elven waren we klaar en ik was klaar om zo mijn bed in te rollen.
Nog even tandenpoetsen. Het was pik donker. Op de spiegel keek mij iets licht groen aan: een sprinkhaan. Tot toen was een sprinkhaan niet zomaar een sprinkhaan voor me. Het werd me duidelijk dat de sprinkhaan mij een boodschap kwam brengen. Met mezelf had ik afgesproken de telefoon op vliegtuigmodus te zetten, maar nu scrolde ik stiekem toch even snel op die telefoon welke boodschap ik mocht ontvangen. Boodschap: het is tijd om grote sprongen voorruit te maken. Laat dit nou net zijn wat zeer toepasselijk was voor mij.
Nog even tandenpoetsen. Het was pik donker. Op de spiegel keek mij iets licht groen aan: een sprinkhaan. Tot toen was een sprinkhaan niet zomaar een sprinkhaan voor me. Het werd me duidelijk dat de sprinkhaan mij een boodschap kwam brengen. Met mezelf had ik afgesproken de telefoon op vliegtuigmodus te zetten, maar nu scrolde ik stiekem toch even snel op die telefoon welke boodschap ik mocht ontvangen. Boodschap: het is tijd om grote sprongen voorruit te maken. Laat dit nou net zijn wat zeer toepasselijk was voor mij. 
Wake-Up Call
Jep, de sprong vooruit betekende dus een knoop doorhakken en mijn hart gaan volgen. Waar ik naartoe wilde en hoe ik het ging aanpakken, was nog niet helemaal duidelijk, maar mettertijd kreeg ik een duidelijker plaatje. De sprinkhaan was inderdaad mijn wake-up call, het begin naar een meer zelf bewuster leven.
“Wat sprankelen je ogen”, was ongeveer het eerste wat ik die morgen hoorde in Mallorca. Ik voelde dat de lucht was opgeklaard in mijn hoofd. Nu voel ik en kijk ik heel anders naar dingen waar ik eerder zelf niet uitkwam. Stappen nemen in de richting die ik wil en durven erop te vertrouwen gaat nu veel makkelijker.
Hallo licht, schijn maar!
In Nederland dacht ik de draad weer op te pakken bij het werk dat ik deed. Een paar dagen na thuiskomst valt mijn oog toch niet weer op een sprinkhaan. Bizar, dacht ik. Thuis kom je die beesten sowieso al minder tegen.
Toeval?
Toch ging ik volop weer aan de slag bij de bloemenzaak, waar ik destijds werkte. Twee maanden later schakelde mijn lichaam weer uit. Hmm… balen! Maar wat ik gewonnen had, was dat ik door deze reis niet weer tot op de bodem was gezonken en weer kei hard moest werken om er bovenop te komen. Goedemorgen Michelle, een sprong maken betekent ook iets loslaten. Het was lastig om even in een leegte te komen, maar ik had de knoop toch doorgehakt. Ik ging stoppen bij bloemenzaak.
